CALCIO FINANZA | Kapaciteti dhe kostot: pse Milani dhe Interi nuk duan të rinovojnë San Siro
Milan dhe Inter rikonfirmojnë edhe një herë qëndrimin e tyre kundër rinovimit të stadiumit aktual Meazza. Gjatë takimit të dytë të Debatit Publik për projektin për stadiumin e ri, të zhvilluar pasditen e djeshme në Pallatin Mbretëror, klubet deshën të nënvizonin vështirësitë dhe problemet e një ristrukturimi të mundshëm të impiantit për të arritur në një stadium të gjeneratës së re.
Në detaje, të gjitha çështjet kritike u ekspozuan nga Patrizia Polenghi, konsulente e ekipeve dhe presidente e CEAS. CEAS u ngarkua nga Interi dhe Milani për të zhvilluar, në 2019, një Projekt të parë të Fizibilitetit Teknik Ekonomik (PFTE), duke koordinuar të gjitha disiplinat e specializuara që kanë ndërhyrë në përcaktimin e një projekt propozimi efikas dhe të qëndrueshëm.
Pas nevojës për të bërë ndryshime të rëndësishme në propozimin e parë, CEAS nënshkroi një rishikim të PFTE në tetor 2020 dhe një përditësim pasues në shtator 2022, një parakusht për nisjen e Debatit Publik.
Pra, cilat janë pengesat kryesore në ristrukturimin e Meazza-s? Polenghi u nis nga çështja e kapacitetit, nga momenti në të cilin një ristrukturim i mundshëm – ai i studiuar nga klubet për të kuptuar fizibilitetin e mundshëm – përfshin heqjen e unazës së tretë, prishjen dhe rindërtimin e unazës së parë, përveç ristrukturimi i plotë i unazës së dytë.
Një rrugë që do të sillte kapacitetin përfundimtar të stadiumit, sipas kompanive, në maksimum 58 mijë vende, shifër që mund të bjerë edhe nëse vendosni të zgjidhni vende më të mëdha. Mikpritja do të rritet në 6,500 vende, me një ulje të ndjeshme të të ardhurave që pritet me stadiumin e ri në këtë kuptim.
Për më tepër, një përmirësim i kufizuar nga strukturat ekzistuese nuk do të favorizonte menaxhimin e flukseve hyrëse dhe dalëse dhe – duke folur përsëri për vendet për tifozët – thellësia do të ishte e pandryshuar për unazën e dytë, ndërsa ideja për ta sjellë atë në një thellësia prej 80 cm mund të zhvillohet vetëm për unazën e parë.
Një problem tjetër ka të bëjë me mikroklimën brenda Meazza-s. Aktualisht, struktura aktuale penalizon shumë ndriçimin dhe klubet janë të detyruara të investojnë një sasi të konsiderueshme burimesh për të rritur barin. Edhe nëse unaza e tretë do të hiqej, qarkullimi i ajrit do të ishte ende i kufizuar dhe në çdo rast jo i krahasueshëm me atë të një faze krejtësisht të re.
Në frontin akustik, Polenghi shpjegoi se sistemi mund të modifikohej vetëm pjesërisht: mbrojtja e të gjithë strukturës nuk është një rrugë e zbatueshme. Për sa i përket impianteve, do të kishte një vështirësi reale në instalimin e burimeve të rinovueshme dhe pamundësi për të optimizuar rendimentin e impianteve në nivelin më të lartë.
Edhe qëndrueshmëria dhe aksesi në stadium do të mbetej i pandryshuar me një rizhvillim të Meazza-s, nëse nuk mund të vendoset një ndërhyrje radikale dhe e kushtueshme infrastrukturore në anën e parkut.
E fundit, por jo më pak e rëndësishme, ajo e kostove. Investimi – sipas Polenghi – do të ishte i krahasueshëm me investimin 554 milionë euro të stadiumit të ri me të gjitha pasiguritë e natyrshme në punën e rinovimit. Kostot e mirëmbajtjes do të ishin të ndërmjetme midis atyre aktuale dhe atyre me një impiant të ri.
Së fundmi, ende në planin ekonomik, duhet shtuar edhe mungesa e të ardhurave për rreth 115 milionë euro për shkak të kapacitetit të kufizuar me të cilin do të duhej të përballeshin Interi dhe Milani në pesë vitet e ndërtimit.
Së fundi, do të prekeshin edhe të ardhurat, të cilat do të bien ndjeshëm në krahasim me 80 milionë vjetore (përfshirë biletat dhe të ardhurat në rritje) që priten me stadiumin e ri për çdo klub, me një kufizim të fortë për shkak të numrit më të ulët të vendeve premium.
